زندگی کتاب شعر لحظه هاست


زندگی یک زنگ تفریح است مابین دو پرانتز مرگ و تولد

                عشقی که آزادانه هدیه نشود اسارت است 

گفتم می خورم شاید ز مستی من فراموشت کنم

زندگی شاید ندارد باید فراموشت کنم 

  زاهدا من که خراباتی و مستم به تو چه         

   ساغر و باده بود بر سر و دستم به تو چه 

  تو به محراب نشستی احدی گفت چرا؟        

  من که در گوشه ی میخانه نشستم به توچه

   آتش دوزخ اگر بر سر من می ریزند      
    
   تو که خشکی چه به من ؛  من که ترهستم  

                                              به تو چه 

                         

یعنی میشه که ما دوتا یه روزی بهم برسیم          

مهـــم فقط رســـید نه حتی اگر کم برسیــــم          

یعنی میشه که شونه هات فقط پناه من باشه         

چـــرا تـــا حالا نشده ؟ شاید گنـــاه من باشه         

به گرداب بلا افتاده ام یا مصطفی دستی 

به بحر غم گرفتارم علی مرتضی دستی 

زحالات شب مــعراج دانستم یـدالـــهی  

چرا دستم نگیری یا علی بهرخدا دستی